Schuur van krokus-bollenteler

In het Noorden van Drenthe aan de tweederde weg in Nieuw Buinen staat deze enorme schuur van een krokus-bollenteler.
Het land eromheen is vlak, leeg en ruim tot aan de horizon. Daar staat, en bijna niet te zien, het oude woonhuis van de eigenaren.

Een bijzondere tekening met details die ik voor het eerst mocht tekenen: Sorteermachines, tractoren en heftrucks.
De tekening is gemaakt vanwege de verkoop van het bedrijf. Het was de bedoeling om ‘m bij de overdracht aan te bieden aan de nieuwe bollentelers. Nou is dat tijdstip, in alle eerlijkheid, net niet gehaald.
De tekening is gemaakt op basis van foto’s van ‘het nu’. En het ‘nu’ is in een actief landbouwbedrijf precies net niet het meest representatieve moment. Dan liggen er weer bergen aardappels en uien op de plek waar het de rest van het jaar een indrukwekkende stapel kuubkisten staat om de inhoud te drogen.

Ik vindt de tekening prachtig!
Bedoelde soms wat anders dan afgebeeld maar aan de andere kant. De inrichting van de schuur is geen dag hetzelfde. Dus helemaal

Woonboerderij in Wapse, Drenthe.

Leen en Wiet bewonen dit prachtige boerderijtje. Halverwege de jaren ’70 was het nog origineel (lees: in zeer slechte staat). Ze hebben het eigenhandig opgeknapt. Prachtige oude balken die de voormalige deel, nu de woonkamer, de sfeer geven die het hele huis ondersteunt.

Ik maakte deze tekening met veel plezier. En de reactie bij ontvangst was hartverwarmend: “

Beste Onno, vandaag was I. hier en bracht de aquarel van ons huis mee. Wat is het een prachtige kunstwerk geworden! We zijn verrast door het geheel en door de vele dierbare details. We vinden het heel erg geslaagd en we zijn er reuze blij mee. Ook het fotoboek is een prachtige en heel waardevolle aanvulling.
Heel veel dank voor je mooie werk waar zoveel aandacht en vakmanschap uit spreekt”.

Een belangrijk huis voor de hele familie. Ieder jaar met kerst komen de zussen met aanhang en kinderen bijeen aan de keukentafel van Thoos en Gerard. Een traditie die jaren teruggaat. Die tafel, middelpunt van het huis, is een ijkpunt.

Ieder jaar wordt er gevierd wat er voor leuks  is gebeurd, nieuwe kleinkinderen, verhuisplannen en vakantieverhalen. Natuurlijk wordt er stilgestaan bij wie er niet meer is. En bij alles wat er ‘anders liep’ dan de bedoeling was. Vooral wordt er veel gelachen en met luide stemmen ‘overelkaarheen’ gebuiteld.
Alles aan die ene grote tafel in de keuken tot aan sjoelen toe.

Thoos en Gerard wonen al sinds de jaren ’80 in dit nu heel mooie huis. En Gerard heeft dit huis met eigen handen zo heel mooi gemaakt. Hij heeft zowat het hele pand opnieuw gebouwd. Het pleisterwerk, een nieuwe trap, de vloeren, de klassieke plafonds met gipselementen, zowat alles.

Dit huis is van buiten misschien niet eens zo bijzonder maar van binnen des te meer. Er wordt geleefd en gewoond. Vroeger, nu en hopelijk nog voor generaties.

Deze tekening is een ode aan een huis, alles wat er zich heeft afgespeeld en bovenal aan zijn lieve bewoners.

“Dag Onno, Wil je het huis van mijn ouders tekenen?.
Een vrijstaand huis met een schuur. Daarin heeft mijn vader een kippenhok. Kun je dat allemaal ook tekenen?”

Ja, leuk om te doen. En zoals ieder huis is het weer een hele puzzel om te kiezen waar ik ‘de hap’ uit het dak zal halen. Welke kamers en details kan ik afbeelden en welke vallen buiten beeld?
De compositie van het geheel, straks op het papier, moet ook nog een beetje leuk zijn.

Het is nu een paar weken later en de tekening is klaar. Gisteren ben ik met de ‘klant’ naar de lijstenmakerij gegaan. Daar zijn we professioneel voorgelicht over welke kleur passe-partout en lijst het mooist is.
Niet alleen komt een tekening beter ‘uit de verf’ met het juiste kader ook voor de bescherming tegen UV-licht en stof is het van groot belang.

In 2004 tekende ik het ouderlijk huis van Lisa en Alix, twee zussen. Het zou gesloopt worden want precies op die plek zou de haven van Gent (België) uitgebreid worden. 

De zussen waren al wel ‘uit huis’, hun ouders woonden er nog. De verhuizing van pa en moe zou niet gemakkelijk zijn. Lisa en Alix zochten naar iets tastbaars om de herinnering voor hun ouders en bij zichzelf levend te houden.

De tekening bleek een schot in de roos. Ze wilden, ik dacht toen nog, de meest idiote details afgebeeld hebben. En juist die details blijken super waardevol, achteraf. De schoenen in de hal, vaders werkbank in de garage, zijn plantenkas. Zelfs de platenspeler, de kandelaars en de tapijtjes zijn afgebeeld.

Je begrijpt: De tekening is meegegaan naar nieuwe huis van de ouders. “Vader en moeder hebben er nog jaren bijzonder van genoten”, vertelde Lisa, “Ze konden blijven zien wat ze vroeger zagen”.

Een goed idee én gelukkig op tijd
Dit was één van de eerste huizen die ik tekende op deze opengewerkte manier. En mede door de reactie van ‘de zussen’ ben ik er met veel plezier mee door gegaan. Ik heb er sindsdien veel getekend en steeds hoor ik: “Ik ben blij dat ik je op tijd de opdracht heb gegeven”.
Als jij me nu belt leggen we jouw herinnering ook vast. Ben je mooi op tijd. Nu staan de spullen nog op z’n plaats.

ps,
Het huis bestaat niet meer en de ouders zijn inmiddels overleden. De tekening (zie hierboven) reist nu heen en weer tussen de twee zussen. Ze belde me om een digitale-kopie te bestellen. Die zal ik laten maken: Alix krijgt binnenkort haar eigen exemplaar.

Hoe teken je de VU in Amsterdam? Zowat de hele campus in één beeld. Vele gangen, kantoorruimten, collegezalen, trappenhuizen, achteringangen, de ski line… Het is deze bonte ‘collage’ geworden met veel herkenbare details.

De tekening is gemaakt voor Guus. Hij heeft afscheid genomen van zijn geliefde collega’s en van ‘zijn’ VU. Hiermee wilden ze hem een mooie herinnering meegeven aan al die jaren en al die plekken die voor hem zo waardevol zijn.
Het is gelukt. Op het feestje, bij de overhandiging was-ie zo overdonderd “dat hij pas morgen beter kan kijken”. (click hier voor een sterke vergroting)
ps,
Wil je nu ook zo’n tekening laten maken voor iemand die afscheid neemt, neem dan snel contact met me op. Het is best wat werk en daar is tijd voor nodig.

Heleen is al vaak verhuisd. Ze heeft in Amerika gewoond, in Zwitserland, Pakistan en ‘heel gewoon’ in Groningen. Daar had ze een super leuk huisje. Fijn en klein… De huiskamer was gevuld met haar concertvleugel en daarom was haar zitkamer op zolder.

De tekening heeft ze laten maken om haar ‘Grunniger hoes’ niet te hoeven missen. Ze neemt het mee over de wereld. Waar het nu hangt, ik heb geen idee… De laatste jaren was het Kazachstan.

Als je je huis achterlaat om naar een nieuwe te verhuizen dan is dat best een ding.
Soms is het maar een paar straten verderop… en toch. Je sluit een deur en daarmee sluit je een tijdperk. Jaren van geschiedenis en veel ervaringen zitten in de stenen, de muren en de tuin.

Deze tekening maakte ik voor twee mensen die trots waren op hun ‘oude’ huis. Met veel liefde is het steeds bewoond. Geïsoleerd, energie neutraal gemaakt, geschilderd en aangepast aan de veranderende tijden.
Nu zijn de tijden zo veranderd dat ze zelfs een ander huis gaan bewonen. Vast met net zoveel liefde.

Gelukkig hebben ze de tekening nog.

Een Culemborgs bruidspaar wilde heel graag een mooie herinnering aan hun trouwfeest. Dat is gelukt. Nu hangt er een in hun hal iets bijzonders…

‘Mijn’ opgewerkte stadhuis met hún bruiloftsgasten, getuigen en natuurlijk het bruidspaar zelf, super precies ingetekend. Ze zijn er reuze blij mee.

Heb je ook speciale wensen? Ik hoor ze graag.

Opengehakte muren en doorgezaagde meubels.
Ik beloof je een tekening met alle details maar die moet ik dan wel kennen. Daarom moet ik overal kijken en heel veel fotograferen. Want soms komt ook de inhoud van een kast in beeld.

Op zolder achter een schot staan lege potten voor zelfgemaakte jam. In de keuken een grappig blauw-gedeurd-kastje, kledingkasten op de verdieping, de kelderkast en de koelkast… er zit overal wel wat in. En op het balkon: een bijenkast. Hoe ziet dat eruit van binnen?

“Onno kent de inhoud van al onze kasten beter dan wijzelf. Dat is geen probleem want ook zeker door zijn prettige werkwijze levert het een mooie tekening op!”

Kun je mijn huis ook tekenen? Het is gewoon een huis uit een rijtje.

En ja, natuurlijk kan dat. Het gaat bij mijn tekeningen meer om de binnenkant, daar waar je echt woont, dan om de buitenkant.

De meubels, de knuffels van de kinderen, de spullen op het bureau… die laat ik zien. Die details maken je huis tot jouw huis. Het is niet belangrijk of je in een flat woont, een rijtjes huis of kasteel.

Gerard uit Haaksbergen had mijn werk op een Achterhoekse kunstmarkt gezien. Ik weet nog dat-ie wel drie keer langsliep voordat hij mij aansprak: Of ik zo’n huus voor hem kon teikenen en wat dan de pries zou zijn. Ik vertelde dat dat afhing van het formaat en de mate van details.

De Hoxebarger zei eigenlijk niks terug, mompelde niet eens en hij vertrok. Vriendelijk maar stil. Ik hoorde ook nooit meer iets van hem.

Een jaar of zes later belde Gerard me op: “Of ik het nog deed, huizen tekenen? Of ik dan snel kon komen?”
Zijn ouders waren nu beiden, helaas, ’t huuksken um egaone en hij moest de boel verkopen. Nu stonden de meubels er nog precies zo bij als altijd.

De volgende dag heb ik al foto’s gemaakt van het huis. Gerard wilde eigenlijk alles wel in beeld: “En zo precies als je kunt”.
En een paar weken later ben ik de tekening gaan brengen. Een tekening vol met details, vazen, kantklos-ramen, precies naar wens. Gerard was weer sprakeloos, hij had het meuielik.

Het huis van Gemma en Miro is een bijzonder huis. Een monumentaal pand in de binnenstad van Amersfoort. Precies goed, sfeervol en oer-gezellig. Een ommuurde tuin met rust die je niet verwacht. Ideaal voor een opengewerkte tekening.
“En die tuin wil ik ook in beeld, Onno. Met planten en al.”

Hun kinderen zijn volwassen, staan op eigen benen en nu is ook het huis te groot. Zo gaat dat.
Gemma en Miro kochten een appartement in Amsterdam, met uitzicht over het IJ. Ook niet verkeerd.

Het is kakelverse nieuwbouw en zij weten daar vast weer iets monumentaal-gezelligs van te maken. Aan de Mokumse muur hangt een mooie herinnering aan Amersfoort, precies goed en sfeervol te wezen.

Ps,
Voor hun zoons lieten ze een afdruk maken op canvas. Die kregen de jongens toen pa en moe vertelden dat ze zouden gaan verhuizen.

“Onze schooldirecteur neemt afscheid. Wij willen met het hele team een mooi cadeau geven. Ze was zo betrokken bij de nieuwbouw. Een schoolgebouw, teken je dat ook?”
Ja juf, zeker wel.

Basisschool De Brug in Houten heeft er een collectief cadeau van gemaakt: Kinderen, ouders en personeel hebben bijgedragen in de kosten. Erg leuk om op ‘de avond van het geven’ aanwezig te zijn geweest.
Kinderen die met hun kleverige vingertjes aanwezen waar hun stoeltje staat. Gelukkig zit de tekening veilig achter glas.

Hugo was jarig, werd 60, wilde geen cadeaus. Of toch wel?

Hugo en ik, we zijn vrienden door dik en dun. Al jaren volg ik hem en hij volgt mij. Dus als er wordt verhuisd dan helpen we elkaar. Hugo is al zes keer met mijn hulp verkast. Zijn inventaris wordt per verhuizing kleiner, zo gaat dat. Zijn droom is om ‘later’ met alleen een huifkar toe te kunnen.
Ontspullen dus. Toch, ik kon het niet laten niks te geven:

“Wat een enorme verrassing was het dat ik dit prachtige cadeau kreeg overhandigd. Een ontroerende herontmoeting met alle huizen die ik bewoond heb. Van mijn geboortehuis tot aan het huis waar ik nu woon. Een rake en ik kan zeggen emotionele wandeling langs memory lane en mijn woonhistrorie. Tot in detail vastgelegd. Heel knap gedaan!”
-Hugo-

Met hulp van Harry
Zonder informatie over de huizen kan ik geen Stapelhuis maken. De broer van Hugo heeft me waanzinnig geholpen door uit oude familie-albums foto’s te sturen. Het geboortehuis bestaat immers niet meer. Ook adressen van ‘voor mijn tijd’ kon hij leveren.

De prent hangt nu, keurig ingelijst, bij Hugo aan de muur. Zolang het duurt dan. Want dat is lastig in een huifkar met twee ezels ervoor.

Op 26 juni 1321 werd de eerste steen gelegd voor de Domtoren. Een belangrijk moment voor Utrechters uiteraard.

690 jaar later maakte ik een uiterst precieze tekening van deze Utrechtse icoon. Een tekening waar de stad lang op heeft moeten wachten. “Utereg me stadsie, ik ben trots wat dach-ie wat?”

Hierboven zie je een schets. Bekijk hoe deze tekening is geworden onder ‘weetjes‘.

Dit grote huis aan de Rijksstraatweg in De Meern staat er niet meer. Het is gesloopt om rijksweg A2 te verbreden.

De toenmalige eigenaar heeft mij zijn huis laten tekenen op een heel bijzondere manier. De drie woonlagen wilde hij afzonderlijk en los van elkaar ‘getild’ zien. Op het plaatje zie je de middelste verdieping. Ook wilde hij een zelfde tekening maar dan uit de andere kijkrichting zodat alle kamers er van twee kanten op zouden staan. Dat is gelukt. De grote tekeningen zijn ingelijst en afgegeven.

Nu, jaren later, zou ik ze wel weer eens willen zien. Ik ben alleen het spoor kwijt van de eigenaar.
Waar zijn mijn tekeningen gebleven? Alles wat ik heb is deze (zwakke kwaliteit) foto waarvan de kleuren ook nog eens heel lelijk zijn geworden.